Główną przyczyną wprowadzenia zmian były niekorzystne dla pracowników praktyki wykorzystywania umów na czas określony. Wielu pracowników miało przedłużane tego rodzaju umowy „w nieskończoność”, podczas gdy tak naprawdę pracowali już na czas nieokreślony.
Oto najważniejsze zmiany:
1. Pierwszą umową może być „Umowa na okres próbny” – zmiana polega na tym, że jeśli dana osoba pracowała już w tej firmie, to muszą minąć co najmniej 3 lata od ostatniego dnia zatrudnienia, aby ponownie podpisać tego rodzaju umowę.
2. Istniała już zasada, że z pracownikiem można podpisać tylko 3 umowy na czas określony – czwarta musi już obowiązywać na czas nieokreślony. Teraz doszedł również limit czasowy, który wynosi 33 miesiące. Jeśli łączny czas zatrudnienia pracownika przekroczy ten termin, to umowa z mocy prawa zaczyna obowiązywać na czas nieokreślony. Ta zasada ma jednak wyjątki, np.: gdy jest to umowa na zastępstwo lub gdy związana jest z czasem trwania kadencji.
3. Nowe przepisy ustalają, że okres wypowiedzenia jest taki sam dla umów na czas określony jak i nieokreślony. Dla przypomnienia są to: 2 tygodnie, gdy okres zatrudnienia jest krótszy niż 6 miesięcy, 1 miesiąc, gdy jest krótszy niż 3 lata oraz 3 miesiące okresu wypowiedzenia, gdy pracownik jest w firmie dłużej niż 3 lata.
Z katalogu umów znika również „Umowa na czas wykonywania określonej pracy”. Wbrew pozorom nie jest to ważna zmiana, ponieważ miała ona minimalne znaczenie.
